Vorige week gaf ik jullie een update over hoe het met mij gaat en zoals de titel al zei: Het gaat goed. Ondanks dat het goed gaat ben ik nog steeds bezig met het afbouwen van mijn pijnmedicatie. Dit gaat allemaal niet zo snel als ik wil en ik merk dat mijn lijf echt verslaafd is aan de tramadol.
Even een update betreffende de CRPS, want na mijn heerlijke vakantie en het gedoe met mijn functie op het werk is dat wel belangrijk om ook te vertellen. Het gaat namelijk best wel goed, en dat is ook weleens fijn om te kunnen zeggen!
Een paar weken geleden vertelde ik dat ik door mijn beperking op ‘zoek’ moet naar een ander beroep omdat ik de taken in mijn huidige functie niet meer volledig kan uitvoeren. Je staat dan aan het begin van een intensief traject en ik probeer alles maar een beetje over me heen te laten komen. Ik barst gelukkig niet meer iedere keer in tranen uit als ik moet uitleggen dat ik mijn huidige functie niet kan blijven doen, maar ik heb het nog niet kunnen accepteren. De eerste week na mijn vakantie was direct het gesprek met mijn teamleider en personeelszaken ingepland om het traject volgens de ‘Wet verbetering poortwachter’ op te starten. Geloof me je vakantiegevoel is meteen zoek na zo’n gesprek en de eerste drie stappen zijn gezet.
Oh Mexico, bedankt voor de twee weken rust en het optimaal kunnen genieten van je natuur en cultuur! Ik heb nog nooit een vakantie zo hard nodig gehad als deze keer. Na alles wat er gebeurd en besproken was met mijn arts en op het werk had ik echt tijd nodig om na te denken. Eigenlijk om gewoon even weg te vluchten van de realiteit. En dat is me echt gelukt en het was heerlijk!
De laatste loodjes voor je op vakantie gaat wegen altijd zo zwaar! Eigenlijk heb ik dit jaar nog geen vakantie gehad. Ik ben wel een weekend weg geweest naar de Veluwe (wat echt genieten was), maar dat is niet lang genoeg om echt bij te komen. Dit jaar ben ik twee weken afwezig geweest van mijn werk door de opname in het ziekenhuis, maar dat is geen vakantie en was vermoeiender dan werken. Ik merk nu echt dat de rek er mentaal echt uit is, ik ben moe en snel geïrriteerd en ik kan me niet meer zo goed aanpassen in stress situaties. Waar ik normaal met ideeën of oplossingen kom zijn mijn hersenen nu vooral bezig met het onthouden van liedjes zoals ´De wielen van de bus´ of ´Daddy shark´. En geloof me dat wil je echt geen 8 uur lang in je hoofd hebben!
‘En wat wil je doen?’ was de vraag die ik op mijn schoot geworpen kreeg tijdens mijn bezoek aan de bedrijfsarts. Terwijl ik nog bezig ben met het verwerken van het nieuws dat ik op zoek moet naar een ander beroep, wordt er mij gevraagd wat ik wil. Ik weet wat ik wil, gewoon doktersassistente zijn en kunnen assisteren bij verrichtingen. Gewoon zelf kunnen injecteren en medisch technische handelingen uitvoeren. Maar door het trillen van mijn hand bij fijne bewegingen kan dat niet meer, en dat moet ik gaan accepteren.
Ondanks dat het positief is dat ik mag proberen pijnmedicatie af te bouwen, is dit voor mij momenteel een gevecht! Mijn arts heeft aangegeven dat ik zelf moet kijken in hoeverre het afbouwen van de pijnmedicatie lukt. De situatie is ‘stabiel’. De huidige pijn samen met de trillingen zal ik moeten gaan accepteren als een stabiele situatie. Door de medicatie af te bouwen willen we kijken of de pijn stabiel blijft. Ik ben oprecht blij dat ik de pijnmedicatie mag afbouwen want ik slik liever geen medicatie. Helaas gebruik ik de tramadol nu al 12 maanden dagelijks, waardoor het afbouwen niet zo makkelijk gaat als ik had gehoopt…
Hallo ontwenningsverschijnselen!
Vorige week zaterdag was ik op een bijscholing voor doktersassistentes. Zoals jullie misschien weten werk ik als doktersassistente in een ziekenhuis, en is het belang om jezelf te blijven ontwikkelen. Door deel te nemen aan zulke scholingsdagen kun je nieuwe dingen leren maar wordt de bekende theorie ook weer even opgefrist. Zelf beleef ik altijd veel plezier aan zulke dagen, om weer even nieuwe dingen te leren. Een van de lessen ging over positieve psychologie en daar was ik erg nieuwsgierig naar. Gelukkig was ik ook ingedeeld voor deze les en heb ik mij kunnen verdiepen in deze vorm van benadering. En om eerlijk te zeggen heeft dit mij een nieuwe kijk gegeven op mijn eigen leven.
Opruimwoede, ik hoop dat jullie het herkennen. Je begint met iets opruimen wat in de weg ligt en waar je je aan irriteert. Voor je het weet ligt 2 uur later de hele kamer overhoop. Alle kasten worden leeggehaald om erin (maar vooral erachter) te kunnen schoonmaken/stofzuigen. Als de inhoud van de kast dan toch door heel de kamer ligt kun je deze maar beter gelijk uitzoeken. Het gevolg is dat je na 4 uur met vuilniszakken vol afval en vuilniszakken vol kleding (die je niet meer draagt) in een schone en opgeruimde ruimte zit. Trots op het resultaat plof je uiteindelijk moe maar voldaan op de bank. De chaos die vooral in je hoofd aanwezig was is weg, want dat was eigenlijk de reden dat het opruimen van spullen veranderende in een opruimwoede…
Tremor, het klinkt mooier dan wat het is, namelijk een bevende en onwillekeurige beweging. Nooit had ik erover nagedacht hoe vervelend het is als je spieren niet doen wat jij wilt. Ik had wel pijn aan mijn spieren en soms waren ze wat stijf door de bewegingsbeperking, maar dat is allemaal logisch te verklaren. Tot begin 2018 ik ineens begon te trillen met het injecteren van een patiënt. Vermoeidheid gaf ik zelf als verklaring, en het zou wel overgaan. Helaas zit ik nu 8 maanden later nog steeds met de tremor in mijn rechterhand en het begint nu wel echt wel vervelend en vooral irritant te worden.
Als je de blog van dailyspoonie wil blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies waarmee gegevens worden verzameld, gebruikt en gedeeld. Meer weten hierover lees onze Privacy Verklaring meer informatie
De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.