Een tijd geleden schreef ik al over de problemen die ik heb met mijn rolstoel. Dat kun je hier teruglezen. Vandaag geef ik een update over hoe het er nu voor staat…Niet zo best.
Ik merk dat mensen regelmatig verbaasd zijn dat ik het geen probleem vind als iemand in mijn omgeving iets kan wat ik door mijn ziekte niet (meer) kan, of iets heeft wat ik niet heb. Ik ben juist op mijn beurt verbaasd dat mensen daar soms wel moeite mee hebben. In dit blogje probeer ik mijn gevoel hierover uit te leggen, maar het is niet mijn bedoeling te oordelen over anderen die dit anders zien.
Vaak is het wel fijn dat je niet aan me ziet dat er ‘iets’ met me aan de hand is. Ik kan tot op zekere hoogte zelf bepalen hoe zichtbaar mijn handicap is en ik word bijvoorbeeld niet aangestaard omdat ik er anders uit zie.
Afbeeldingen: door Marly
Ik heb regelmatig ruzie met mijn vader over hoe hard de televisie mag staan. Hij wil hem namelijk op standje ‘doof’ en ik, met mijn overgevoeligheid voor geluid (vooral op de mindere dagen), wil hem op standje ‘sst de baby slaapt’. Dit komt niet echt overeen en levert vaak discussies op, die mijn vader dan vaak wint omdat hij het anders niet hoort en ja dat is (blijkbaar) eenmaal rottiger dan dat het te hard is…Nu bedacht ik een oplossing die ik met jullie wil delen.
Afbeelding: Designers by Freepik
Toen ik in 2015 de diagnose Lyme en co kreeg was ik zó opgelucht. Eindelijk wist ik waar mijn klachten vandaan kwamen en zou er een behandelplan komen! Nu is het twee jaar later en de behandeling is klaar, maar ik ben niet genezen. Wat nu?
Afbeelding: Pixabay
Ken je dat gevoel alsof je nergens (meer) bij hoort? Je bent ziek en afgesneden van de maatschappij, want dingen zoals werken, sporten of andere hobby’s uitvoeren kan je niet meer. Dit betekend niet alleen dat je je vaak nutteloos voelt omdat je niet meer kunt ‘bijdragen’, maar thuis zit. Het betekend ook dat je wereld direct een stuk kleiner wordt gemaakt, want bijvoorbeeld collega’s die je eerst iedere dag sprak, heb je ineens ook niet meer.
Images: Pixabay.com
Deze TAG kwam ik een tijd tegen op de blog van Froukje en ik kon hem gewoon niet aan me voorbij laten gaan.
Het lijkt wel alsof we tegenwoordig niets meer zomaar kunnen zeggen. Met bijna elk woord zou er mogelijk iemand beledigd kunnen worden. Ook het woord ‘discriminatie’ wordt te pas en te onpas rondgestrooid. Over elk woord moet nagedacht worden en dat is soms wel eens lastig…Ik deel hier mijn overpeinzingen over taalgebruik.
Afgelopen vrijdag ging ik een dagje naar de Efteling, samen met de familie van een van mijn beste vriendinnen. Een hele onderneming want niet alleen waren ik en mijn rolstoel mee, maar ook twee 1-jarigen. We waren met z’n twaalven! Mijn vriendin en haar ouders, haar twee zussen met mannen en (4) kinderen. Heel erg gezellig. Ik heb zelf geen broers of zussen om zulke dingen mee te doen dus ik vond het super leuk dat ik met hun mee mocht. Ik denk dat het de eerste keer was dat ik een pretpark bezocht sinds ik de rolstoel gebruik, dus dat was wel even spannend! Zeker nu de Efteling een aantal keer in opspraak was gekomen in verband met (on)toegankelijkheid was ik erg benieuwd hoe het zou gaan.
Een paar weken geleden keek ik de docu ‘Fat, sick and nearly dead’ op Netflix. In deze docu wordt de Australische Joe gevolgd die last heeft van de negatieve gevolgen van een ongezonde levensstijl, heeft flink overgewicht en een huidaandoening. Hij gooit het roer om en gaat sapvastend door Amerika reizen. Dat vond ik zelf een beetje te rigoureus, maar het inspireerde mij wel om nog eens over mijn ontbijt na te denken.